- 8 آبان 1395
در زمان های بسیار قدیم، استفاده از نشاسته به عنوان پوششی بر روی کالای پنبه ای به عنوان تنها روش شناخته شده در کاهش چروک پارچه ها شناخته می شد. امروزه تکمیل های ضد چروک تنوع بیشتری پیدا کرده و در دو دسته کلی قرار می گیرند : روش های فیزیکی
-روش های شیمیایی
روش های فیزیکی
روش های فیزیکی عمدتاً در کاهش چروک پذیری تأثیرگذار بوده و نمی توانند به عنوان عامل بازدارنده از چروک عمل کنند. برخی از این موارد در ادامه عنوان شده اند .
.- مخلوط کردن با الیاف دیگر نظیر پلی استر: این فرآیند سبب کاهش چروک پذیری و افزایش استحکام پارچه پنبه ای می شود. اگرچه به دلیل تفاوت استحکام لیف پنبه و پلی استر امکان ایجاد پرز بر روی پارچه وجود دارد.لذا به منظور برطرف نمودن پرزدهی می توان از رزین و نرم کن به طور هم زمان استفاده نمود. ساختار نخ در هنگام ریسندگی: با کاهش تاب در هنگام ریسندگی، انعطاف نخ بیشتر شده و میزان بازگشت پذیری پارچه از چروک افزایش خواهد یافت
.ضخامت الیاف: الیاف ظریف تر امکان چروک پذیری بیشتر و الیاف ضخیم تمایل کمتری به چروک شدن دارند-
ساختار پارچه:پارچه های تاری-پودی بیشتر از پارچه هایی با بافت حلقوی چروک می شوند. زیرا پارچه های.حلقوی با داشتن ساختار فنر مانند، قابلیت ارتجاعی بیشتری دارند. تفاوت ساختار دو نوع پارچه در شکل نشان داده شده است .
روش های شیمیایی:
از آنجایی که خاصیت آب دوستی الیاف سلولزی علت اصلی ایجاد چروک در این منسوجات به شمار می رود، لذا به منظور جلوگیری از تاثیرات آب بر پیوندهای بین زنجیری سلولز، رویکردهای ذیل پیشنهاد می شود
1.استفاده از رزین: این تکمیل با انسداد منافذ میان الیاف مانع دستیابی مولکول های آب به مناطق آمورف ساختار سلولزی، ثابت شدن زنجیر الیاف در محل اولیه خود و عدم جابه جایی و ایجاد چروک می شود. 2.استفاده از عوامل ایجاد پیوند عرضی (کراس لینک کننده ها): موادی که قابلیت ایجاد پیوند عرضی دارند، در زمان تکمیل منسوج وارد بخش نیمه کریستالی و آمورف سلولز شده و با ایجاد اتصال عرضی مانع از حرکت زنجیرها می شوند.
